Zanim przejdę do meritum, dla odstresowania dwie reklamy Grouponu z któregoś SuperBowl jakiś czas temu.
W ogóle kogoś obchodzi, czym jest SuperBowl? Ja tam śledzę to zjawisko telewizyjne tylko dla reklam… no i właśnie ostatnio pojawiła się reklama – bo nie trailer – pewnego wyczekiwanego filmu o superbohaterach:
Co sądzicie?
Zajawka była, czas się pochwalić. No bo wiecie, Bastion Polskich Fanów Star Wars kończy dzisiaj 10 lat. Ja na nim jestem od 2003 roku, a od kwietnia 2006 – czyli 5,5 roku mniej więcej – pełnię tam obowiązki redaktora i moderatora. No to na dziesięciolecie przygotowałem opowiadanko forumowe, jakich kiedyś było na Bastionie pełno.
Można znaleźć je tutaj.
Jest hermetyczne jak sama hermetyczność, ale może się komuś spodoba…
Niechaj wszem i wobec będzie wiadomo, że coś, co miało wkrótce nadejść – nadchodzi. Oto dowód:
————————
Apartamenty Otasa, Pięćsetka Republiki Wódki, Forest-City
Uparte dzwonienie podłego telefonu komórkowego zerwało Otasa ze snu. Ziewnął przeciągle, tak jak tylko potrafią Wookiee, po czym zaspany spojrzał za okno. Wciąż było ciemno. Przeklinając siarczyście wczesną porę i ostrego kaca Otas wstał niezręcznie, przewracając przy okazji kilka stojących obok łóżka flaszek, po czym sięgnął po zatopiony w słoiku po ogórkach telefon. Jeszcze nie wszystko do niego docierało, ale udało mu się – choć przez mgłę – odczytać wiadomość SMS:
„Podążaj za białym królikiem”
Co to do licha leśnego ma znaczyć, zastanowił się Otas. Spodobało mu się to, więc zastanowił się raz jeszcze. Wtedy rozbolała go głowa. Postękując obiecał sobie, że nie będzie się już zastanawiał na kacu. To boli.
Nagle przyszedł do niego kolejny SMS, którego sygnał potrząsnął mu czaszką.
„Idźże za nim wreszcie, do cholery!”
Jakim białym królikiem? Otas znów jęknął, albowiem nieopatrznie znów się zastanowił. Wtedy usłyszał dzwonek do drzwi. Wookiee wstał i – drapiąc się po tyłku – poszedł otworzyć.
I bardzo się zdziwił, bowiem u progu czekał na niego Melipone w przebraniu wielkiego, białego królika.
– No! Ile mam czekać!? – warknął. – Idziemy!
Otas stwierdził w duchu, że to dziwne, ale poszedł.
————————
Ciąg dalszy wkrótce.
Wesołych, spokojnych i pogodnych świąt Bożego Narodzenia (lub innych wariantów przesilenia zimowego). Oby prezenty Was satysfakcjonowały, a pożycie rodzinno-świąteczno-przyjacielskie zaliczało się do udanych.
Dobra, ludziska. Przyszło mi oficjalnie powiedzieć, że od wczoraj jestem dumnym posiadaczem gry Star Wars: The Old Republic. Nie, nie kupiłem jej. Dostałem. Od pracodawcy. Tak właśnie. I nie był to Uniwersytet Wrocławski.
Tym samym ogłaszam, że w tej chwili z efektem natychmiastowym nie ma mnie dla nikogo. Chyba, że ten ktoś też gra w TOR-a. Jeśli tak, zapraszam na serwer Trask Ulgo, tam jest jeden taki niebieski Twi’lek, co zwie się Misiek i jest Jedi Sage (na chwilę obecną na 11 poziomie). Z chęcią porobię jakieś Flashpointy i Heroice…
No. A tak naprawdę nie ma mnie, bo są święta. Dlatego wpisy będą pojawiać się z opóźnieniem i dotyczyć głupot, a to dlatego, że zawczasu je napisałem, żeby wykorzystać, gdy będę miał mniej czasu. Żebyście mieli co czytać przez święta. Taki jestem dobry.
No właśnie – co Wy wiecie o chamskich reklamach? Groupon przy okazji SuperBowla zrobił trzy naprawdę masakryczne spoty. Ostatnio szumnie mówi się u nas o ssakach morskich, więc może zaczniemy od wielorybniczego:
To rzutem na taśmę – tybetański.
Nie wiem jak Was, ale mnie zmiotło.
Rozchodzi się o tę rozmowę.
Nie wiem, ile w tym prawdy, ale ten dialog jest zbyt głupi i za bardzo bez sensu, żeby ktoś mógł go ot tak po prostu wymyślić. Poza Markiem Koterskim. Ale ten już Łódź podsumował w Ajlawju (a ja bezwstydnie to podsumowanie wykorzystałem w tytule).
Czasem tak bywa i już. Dzisiejszy dzień bez wątpienia mogę uznać za najgorszy od… no, od dawna. Dobrze, że na jutro przygotowałem wszystko wczoraj, mogę dzisiaj poświęcić się czytaniu, pisaniu i niemyśleniu o tym, co jeszcze może pójść nie tak. A dzisiaj poszły źle rzeczy następujące:
1. Kiedy wychodziłem rano z domu celem pojechania na dworzec i później do Opola, rozładowała mi się komórka. Nieoczekiwanie. Czytaj: zostałem pozbawiony zegarka.
2. Tramwaj oczywiście się spóźniał, pojechałem więc innym i na dworzec dotarłem pieszo o 10.15, mając nadzieję na zakup biletu i przejazd uprzednio sprawdzonym pociągiem o 10.30.
3. Przejście z przystanku „dworzec PKP” na właściwy dworzec PKP z racji remontu było zamknięte. Musiałem iść dookoła, skutkiem czego straciłem cenne 5 minut.
4. Okazało się, że jakimś cudem tak dobrze przeprowadzona reorganizacja ruchu kolejowego w Polsce nie uwzględniła niektórych przejazdów regionalnych, a ściślej – uwzględniła, ale internetowy rozkład jazdy tego nie uwzględniał. Pociąg do Opola miał odchodzić o 11.40. W związku z tym de facto do Opola nie pojechałem.
5. Poszedłem za to na uczelnię, myśląc: skoro jednej ważnej rzeczy dzisiaj nie zrobiłem, to chociaż ruszę z prof. Jastrzębskim kwestię zmiany promotora. Okazało się jednak, że prof. Jastrzębski pojechał do Opola.
6. Gutek zgubił maila z drukarni.
7. Kupiłem nowe głośniki. Cudo. Wziąłem na nie jednak za małą torbę, skutkiem czego musiałem je targać do domu w pudle. Myślałem, żeby wsiąść w tramwaj, ale po dłuższej chwili czekania zdecydowałem się iść na piechotę.
8. Kiedy odszedłem z przystanku, tramwaj podjechał.
9. Dalej mi się wyliczać nie chce, bo grozi to straszliwym fatalizmem. A od fatalizmu jest Marcin Pluskota. Daje zresztą temu wyraz w nowym „Kontraście”, gdzie podejmuje polemikę z moim – z reguły optymistycznym – podejściem do życia. Czytać można tutaj:
Konferencja KN Oikumene na filologii klasycznej stanowczo była udana.
Z kolei pogrzeb prof. Kowalskiego odbędzie się w poniedziałek w Opolu. I nie byłoby to niczym szczególnym, gdyby nie fakt, że w tym samym czasie jego seminarzyści – w tym wyżej podpisany – mają się spotkać z prof. Jastrzębskim w sprawie prac licencjackich i magisterskich. Jak sądzę, nikt nie wpadł na pomysł, że może seminarzyści profesora chcieliby być na jego pogrzebie…
Dzisiaj pod prysznicem naszła mnie w gruncie rzeczy kuriozalna refleksja, że Warhammer to taki Skyrim dla ubogich. W sumie jest to myśl tak bardzo żadna, że postanowiłem się nią podzielić (i tym samym zwiększyć globalną ilość głupoty w Internecie).
Doktorant 